يكي از مشكلات اساسي در مخازن هيدروكربوري بحث توليد آب و كاهش راندمان توليد ناشي از اين پديده است. با كاهش فشار مخزن در اثر توليد و با نزديك شدن مخازن به عمر بلوغ خود، توليد آب از آن‌ها افزايش مي‌يابد. آبزده شدن مخزن و توليد آب از چاه‌ها مشكلات عديده‌اي مانند كاهش ضريب بازيافت توليدي، كاهش ظرفيت تاسيسات سطح الارضي، افزايش فشار هيدرواستاتيك ستون چاه و كاهش بهره‌وري توليد هيدروكربن از چاه ايجاد مي‌كند. درميان روش‌هاي انسداد توليد آب، روش شيميايي و تزريق ژل پليمر بعنوان متداول‌ترين روش شناخته مي‌شوند. مواد متداول و رايج مورد استفاده در روش تزريق ژل پليمر، كارايي خود را در مخازن با دما و شوري بالا از دست داده و غيرقابل استفاده مي‌شوند. براي توليد ژل پليمر مقاوم نسبت به دما و شوري بالا ابتدا پليمري با اين خصوصيت توليد و سپس با استفاده از يك شبكه‌ساز آلي از آن ژل تهيه شد. براي توليد پليمر از گروه‌‌هاي عاملي استفاده شد كه قابليت پايداري در برابر دما و شوري بالا را داشته باشند. نتايج حاصل از آزمايش‌ها نشان مي‌دهد اين ژل پليمر با زمان بندش مناسب خود قابليت تزريق به مخازن هيدروكربوري را داشته و از پايداري مناسبي نيز برخوردار است.

تزريق مواد شيميايي و حلال‌ها از جمله سورفكتانت‌ها در بسياري از فرايندها از قبيل ازدياد برداشت از مخازن هيدروكربني و نيز پاك‌سازي درجاي منابع خاك و آب‌هاي زيرزميني مورد توجه محققان قرار گرفته است. اما اين روش‌ها عمدتاً به دليل هزينه بالا، نياز به استفاده در حجم زياد، تحرك‌پذيري نامطلوب، تغيير خواص هيدروليكي محيط متخلخل و عدم كارايي مناسب در شرايط دما و شوري بالاي مخازن جهت كاربردهاي ميداني با محدوديت روبرو مي‌باشند. در اين اختراع با توسعه فناوري ميكرو/نانو حباب‌هاي كلوئيدي گازي و بهبود فرايند كپسوله كردن و پايداري آن با استفاده از مواد نانوساختار، پليمر و مواد فعال سطحي زيست تخريب پذير جايگزيني كارآمدتر و مؤثرتر براي اين فرايندهاي متداول شيميايي ارائه شده است.